A s l ı ♥ E f e | 148. Bölüm - Mutfak & Bahçe -

slı mutfakta soğan soyuyordur. Efe Aslı'nın gürültüsüne uyanıp mutfağa gelir.
Efe: Nasıl, işe yarıyor mu bari?
Aslı: Hı hı… Uyandırdım mı?
Efe: Önemli değil ya. Öyle tek başına olmaz, gel beraber ağlayalım.


Efe: Valla bu şahaneymiş ya. Yani yemin ediyorum yarım saatte bütün dünyayı unuttum ha. Ama bir de bu ağlama olayı olmasa daha güzel olacak.
Aslı: Ben zaten ağlıyordum, bu da işte bahane oldu. (İnatçı soğanla uğraşarak) Hadi be sen de, hadi hadi..
Efe: Tamam öldü o ya, öldü.. Dur ver bana ver dur.. (Soğanı Aslı'nın elinden alır). Ölmediyse de biz bunu öldürürüz. Olmak ya da olm.. Yok ya bu olmadı.. Hah, buldum. Vay bre yezüd vay.. Vay bre yezüd vay.. Sen küüm, Aslıhan Sultan’ın sinirini moralini bozmak küüm.. Tiiz vurun bunun kellesinü, tüüz. (Sesini değiştirerek) Vuruyoruz Padişah’ım, vuruyoruz.. Viyahh.. Evet, işte.. Aslıhan Sultan’a zorluk çıkartanın sonu budur gayrüü.
Aslı gülmeye başlar.
Efe: Hah, hah ya.. İşte sahalarda görmek istediğimiz Aslı Zeybek böyle biri yani.. Sen böyle güleceksen ben buradaki bütün soğanların kellesini vurdururum onu bilesün.
Aslı: Keşke her şey o kadar kolay olsaydı..
Efe: Olur be Kuzu.
Aslı'nın Kuzu kelimesini duyunca yüzü değişir birden.
Dur bakayım burada bir soğan kalmış..
Efe Aslı'nın saçlarına uzanıp soğan parçasını alır , Aslı iyice afallar.
Yeter ki sen iste ya.
Aslı: Olmuyor işte. Olsaydı ben Ayşe’yi kurtarabilirdim. Hastaneye götürseydim ölmezdi. Olmadı ama işte, elimden hiçbir şey gelmedi kurtaramadım.
Efe: Peki.. Ayşe’nin yerinde ben olsaydım?
Aslı: (Şok olmuş bir şekilde) Nasıl yani?
Efe: Yani.. Ölen ben olsaydım.. Hani.. Sen de yanımda olsaydın ama elinden hiçbir şey gelmeseydi.. Hiçbir şey yapamasaydın..
Aslı: Ne demek istiyorsun sen?
Efe: Ne bileyim yani, hayat böyle bir şey ya bazen. Hani.. Bir son var seni bekleyen ama sen ne yaparsan yap ondan kurtulamıyorsun. Olmuyor..
Aslı: (Gözleri daha da dolmuştur, sesini yükseltir) Sen ne yapmaya çalışıyorsun? Bana bu söylediklerin şimdi iyi mi gelecek ha? Tabi canım en azından ölen Efe değil mi demem lazım?
Efe: Yok hayır, ben..
Aslı: Beni ne hale getirdiğinin farkında mısın sen?
Efe: Ne yaptım?
Aslı: Ya bana Kuzu diyorsun. Duymadığımı mı sanıyorsun? Sonra ben ölseydim dedin.. Ne yapmaya çalışıyorsun Efe? Ben artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Senin yanında nasıl davranmam gerektiğini de bilmiyorum. Şu an sana sarılıp ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Ama niye tutuyorum? Çünkü senden çekiniyorum. Ve bunu sen yapıyorsun. Tamam biliyorum, artık sevgili değiliz.. Ama ben senin Kuzu’ndum, arkadaşındım, dostundum.. Benim parmağım kanasa sen koşardın.. Efe beni sever, Efe beni korur, Efe beni yalnız bırakmaz derdim.. Ama şimdi.. Sana dokunmaya bile korkuyorum..
Aslı hışımla bahçeye çıkar, Efe de arkasından gelir.
Efe: Aslı..
Aslı Efe'nin geldiğini duyunca yürümeye başlar.
Seni seviyorum..
Aslı olduğu yerde kalakalır.
Efe: Ben.. Ben seni hiç unutmadım Aslı.. Bunca yıldır… Bunca yıldır seni düşünmediğim bir gün bile olmadı.. Seni ararken.. Acıdan geberiyordum.. Ya bana ihtiyacı varsa, ya beni çağırıyorsa.. Ona bir şey olursa ben yaşayamam ki.. Öl be Efe, öl gitsin zaten!
Kuzu’m.. Ben sana hala deliler gibi aşığım..
Aslı gözlerini kapatır, Efe ona yaklaşmaya başlar.
Aslı: Allah kahretsin.. Bu da bir rüya işte.. Bu da bir rüya.. Uyanıcam, bitecek.. Yine tek başımayım yatağımda.. Bu da bir rüya..
Efe Aslı'nın omzuna dokunur. Aslı dönüp Efe'ye bakar.
Efe: Rüya değil, gerçek..
Ve Efsane aşıkların dudakları birleşir.